Χαρούλα, Μην τολμήσεις και μιλήσεις!!!!

Ως εκβιασμό απέναντι σε κάθε αντίθετη φωνή- δράση, λαμβάνω όσα έγραψε στα ΝΕΑ, ο υπεύθυνος του πολιτιστικού ρεπορτάζ Παύλος Αγιανίδης για την συναυλία συμπαράστασης της Χαρούλας Αλεξίου στις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών.

Προσπαθώ να βρω τα πολιτιστικά, κοινωνικά ή ανθρώπινα λάθη, των συντελεστών της συναυλίας για να δικαιολογήσω τον αρθρογράφο των ΝΕΩΝ για όσα γράφει και δεν βρίσκω. Φαίνεται όμως, ότι η συμμετοχή σε εκδηλώσεις συμπαράστασης σε μια ομάδα αγωνιζόμενων εργαζόμενων για τα δικαιώματά τους είναι Casus belli για κάποιους.

 Μόνο πολιτικές – κομματικές σκοπιμότητες βρίσκω σε αυτό το λιβελογράφημα. Γιατί δεν μπορεί σήμερα, με την παντελή απουσία της πνευματικής κοινότητας της χώρας, από ότι βιώνει ο λαός,  ένα μέσω ενημέρωσης και μάλιστα μέσα από τις σελίδες του  που υποτίθεται, ότι έχουν την ευθύνη για την προαγωγή του πολιτισμού, να κάνει αυτού του είδους την επίθεση σε όποιον πνευματικό άνθρωπο προσπαθεί να δει ο ίδιος τον δικό του ρόλο, να τον επανακαθορίσει,  να μιλήσει, να συμπαρασταθεί. Γιατί πολιτισμός σημαίνει όχι φανατισμός, όχι εκβιασμός, όχι μίσος, όχι πόλωση.

Αυτό που απουσιάζει σήμερα είναι οι άνθρωποι με κοινωνική συνείδηση που να εκδηλώνουν το  άμεσο ενδιαφέρον τους για τα κοινωνικά δρώμενα που βιώνουν οι συνάνθρωποι τους. Γνωρίζουμε, ότι σήμερα απουσιάζουν από την χώρα κάθε είδους ηγέτες που να διακρίνονται για την ιδιαίτερη ευαισθησία τους σε ότι αφορά τα κοινά. Δηλαδή να προσπαθούν με κάθε τρόπο να αφυπνίσουν  τους συμπολίτες τους να τους δείξουν, ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας, να πουν, ότι στέρηση και η τιμωρία «δεν ξυπνά τον αγωγιάτη» κατά την λαϊκή παροιμία.  

Η χώρα σήμερα, χρειάζεται μια κρίσιμη μάζα καθαρών κινημάτων που να οραματίζονται μια κοινωνία απαλλαγμένη από προβλήματα και εκφυλιστικά φαινόμενα και να αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις για να την κάνουν πραγματικότητα.

Η συναυλία συμπαράστασης της Χαρούλας Αλεξίου φαίνεται ότι φόβισε πολλούς!! Την είδα ως απειλή, ότι μπορεί και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι να δουν το χρέος τους απέναντι στους εργαζόμενους σε ότι βιώνουν και αποφασίσουν και αυτοί να κτίσουν τέτοιου είδους έργα αφύπνισης του λαού μας.  Φοβήθηκαν μήπως υπάρξει κίνημα αγάπης και στοργής το συνάνθρωπο, σεβασμού στα δικαιώματά του.

Είδαν η επιλογή της ΕΡΤ δεν τους βγήκε δεν θα ξανακάνουν το λάθος. Φοβούνται τις δυνάμεις που ενωμένες θα προσπαθήσουν να απελευθερωθεί η σκέψη μας, από τα βρομόνερα των καναλιών τους!!!  

Τρέμουν στην ιδέα, ότι μέσα από αυτού του είδους τις εκδηλώσεις, μπορεί γεννηθεί ένα κίνημα που θα αποτινάξει από την χώρα το ψευδό δημοκρατικό πολίτευμα τους. Τρέμουν, ότι τέτοιες εκδηλώσεις συμπαράστασης μπορεί να αποκαλύψουν τη φενάκη που κρύβεται πίσω από τα φιλολαϊκά συνθήματα των δημαγωγών και να απαλλάξουν την χώρα από τέτοιους είδους πολιτικούς ηγέτες που την διαχειρίζονται σήμερα.

Γνωρίζουν, ότι μέσα από την συμπαράταξη κάθε είδους «κοινοτήτων» θα γεννηθούν κινήματα που θα μπορούν να συνδράμουν αποφασιστικά στην αφύπνιση των μαζών και συγχρόνως να παρωθήσουν στη δημιουργική συμμετοχή στα κοινά. Εάν μάλιστα με την πειθώ τους καταστήσουν κατανοητή την αξία της δημοκρατίας στις μάζες είναι πολύ πιθανό να εξασφαλίσουν την ευρωστία και την ακεραιότητά της. Ο λαός θα συνειδητοποιήσει την αξία της, θα την υπερασπίζεται, θα την καταστήσει τρόπο ζωής και συνεπώς θα την παγιώσει και ως πολίτευμα.

Ε!!! αυτό τους φόβισε!!! Μίλησαν για «την  επανάστασης και της λάτρας» για το «χέρι που τόλμησε να φορέσει γάντι κουζίνας και να κρατήσει το μικρόφωνο, σε γροθιά. Επαναστατημένο – που φοριέται και πολύ τελευταία, ανέξοδα».

Δυστυχώς μέχρι σήμερα οι πνευματικοί άνθρωποι, οι φορείς οι ομάδες ιδεολογικού διαλόγου της χώρας, και κάθε είδους κοινότητες μένουν απαθείς σε αυτοί την επίθεση. Η υπόθεση δεν είναι προσωπική δεν είναι «φθηνή» επιχειρημάτων τύπου «όπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως τα τρικ της προώθησης του νέου του δίσκου».

Είναι ένας λυσσαλέος αγώνας, επιβίωσης του ανθρώπου ως ελεύθερου,  πνευματικού και υπεύθυνου όντος. ΘΕΛΟΥΝ,  όλοι οι θεσμοί, πνευματικοί άνθρωποι, συνδικαλιστικά, φοιτητικά, πολιτικά κινήματα, ακόμη και η Εκκλησία –αλήθεια την είδε κανείς αυτή;-   να κρατηθούν σε απόσταση είτε ως παρατηρητές, είτε ως «εκβιαζόμενοι» καμιά φωνή δεν θα γίνει ανεκτή !!!

Θα  πνιγεί!!!

Θα την αφήσεις;;